چه زیباست که خداوند به ما توان سخن گفتن را داده و چه شگفت انگیز است که با زبان خود می توانیم او را بستاییم و دیگران را به زندگی دلگرم و امیدوار کنیم.

زبان ما تواناییهای بسیار دارد و ما می توانیم از این توانایی برای پیشبرد پادشاهی خدا استفاده کنیم.

حتماً شاهد بوده ایم که مردمانی با زبان خویش صلح و آشتی را به پا داشته اند و امید به زندگی را موجب شده اند و نیز سازندۀ چیزهای نیکو بوده اند که از زبان و سخن گفتن آغاز گردید.

همچنین برعکس آن کسانیکه با زبان خود خرابیهای بسیار به بار آورده اند و جنگ افروزان خطرناکی بوده اند را می شناسیم.امروز هم مانند ایشان کم نیست.

کلام خدا می فرماید : «زبان حکیمان شفا می بخشد» امثال 12: 18

و نیز در متی 12: 34 عیسی مسیح میفرماید :« زبان از زیادتی دل سخن می گوید».

این که من به عنوان مسیحی چه می گویم مهم است. به جاست که در مواقع خشم و حسادت و هر احساسی زبان خود را نگاه داریم و از سخن گفتن بپرهیزیم.

هر گاه خشمگین می شویم به جای خلوتی رفته سرودهای شکرگزاری بخوانیم و با خداوند سخن بگوییم و احساسات خود را به او عرضه نموده از او کمک بخواهیم.

مهم نیست دیگران چه می گویند ، به جای اینکه از شنیدن تهمت، غیبت و چیزهای منفی ای که در مورد خودمان گفته شده غمگین و عصبانی شویم و در صدد پاسخ برآییم به خود بگوییم : کسی که چنین چیزهایی گفته باید ناراحت و غمگین باشد نه من، اما من باید مراقب زبان خود باشم.

آنچه می گوییم می تواند نتایج نیکو به بار آورد و یا فاجعه آمیز باشد ، پس به جاست که به عنوان فرزندان خدا مانند پدر پر از محبتمان سخن بگوییم.

رامی