از قدیم الایام، انسان‏ها با این سؤال روبه‏رو شدند که مردگان ما به کجا می‏روند؟ چرا دیگر نمی‏توان با آنان رابطه ایجاد کرد؟ انسان‏های امروز با همه تکنولوژی شان همچون انسان‏های غارنشین برای این سؤال پاسخی ندارند.

از همان ابتدا انسان‏ها تلاش کردند با مردگان در تماس بمانند، آنان را احضار کنند، با آنان سخن گویند، اما درۀ عمیقی مابین زندگان و مردگان است …. که نمی‏توان از آن عبور کرد.

اُرفه، شاعر معروف یونان باستان، بر محبوب از دست رفته‏اش اوریدیس، اشک می‏ریزد. تلاش می‏کند تا او را از عالم مرگ بازگرداند، ولی شکست می‏خورد. نه اشک‏هایش، نه اشعارش، هیچ چیز قادر نیست به محبوبش حیات نوین بخشد.

عبرانیان، با واقع بینی، تصور می‏کردند مرگ، پایان همه چیز است. یک بلای علاج‏ناپذیر که نه انسان، نه خدا در آن منفعتی نمی‏یافت. لذا، برخی به رستاخیز ایمان داشتند و برخی نه.

خداوند ما، دوستش ایلعاذر را از میان مردگان برخیزانید. معجزۀ شگفت‏انگیزی بود، ولی ایلعاذر چیزی در مورد زندگی آن دنیا نگفت. راز، همچنان باقی ماند، مردگان به کجا می‏روند؟ ….فقط می دانیم رستاخیز ممکن است و …. حتمی.

عیسی می‏گوید: «دل‏های شما مضطرب نشود. … در خانۀ پدر من منزل‏های بسیاری هست. اگر چنین نبود، به شما می‏گفتم. من می‏روم تا مکانی برای شما آماده سازم. پس از اینکه رفتم و مکانی برای شما آماده ساختم، دوباره می‏آیم و شما را نزد خود می‏برم تا جایی که من هستم شما نیز باشید» (یوحنا 14 : 1-3).

این کلام توضیحی در مورد مردگان نمی‏دهد، ولی کلامی آرام بخش و پر امید است. کسی که آن را ادا کرد، خود از میان مردگان رستاخیز نمود، نه فقط برای مدتی کوتاه، مثل ایلعاذر، بلکه برای ورود به جلال ابدی. برای مسیحیان، برای همۀ آنانی که در مرگ و رستاخیز مسیح تعمید گرفته‏اند، جواب این سؤال بسیار واضح است: مردگان به جلال الهی و مشارکت به زندگی الوهی در عیسای رستاخیز کرده دعوت شده‏اند.

مردگان ما به کجا می روند؟ به جلال ابدی عیسی می پیوندند …. بیشتر ازین نخواهیم دانست، ولی برای شخص ایماندار، چنین وعده‏ای، که از جانب خداست، کافی است.

*Rosaire,November 2013,Bulletin de Toulose /Que deviennent nos morts?/ fr. Alain Quilici, O.P. /Soeur Marie De L’Incaranation, O.P