در معلّق خانۀ فکر
پرگرفت از چشم خیسم
خاطرات چادر ش
در میان دود و اندوه
در میان آه و ناله
نیش سمّی حریفان
آخرین نقل از هِزاره
یک نفس تا سِحرِ آخر
می زند بر در دمادم
تشنه بر خون اسیرش
تا زند آن نیش آخر
در میان خون و آتش
لحظه ها را می شمارم
تا رسم تا نای آخر
آسمان زین ماتم سخت
چادرش بر باد انداخت
تا که شوید زخمها را
آن نقاب از چهره انداخت
چشمکی،نوری،نگاهی
گرم می سازد فضا را
خندۀ تلخی به دیده
می رساند این ندا را
من زِ ناکرده گناهم
بر صلیبم میخکوبم
دست بردار از خودِ خود
من به خونم فدیه دادم
من نهادم هر چه دارم
تا بیابی هر چه خواهی
خیز و برنه بسترت را
زنده شو از هر سرابی
مهر من بر تو عیان است
دور کن از خود گنه را
تا نباشی خسته و زرد
تازه شو از مهر باران
چادر شب، نیش عقرب، نور امید من
شوق رَستن، فکر خسته، چشم بسته
حامد