انگیزه های متفاوتی برای آمدن نزد مسیح وجود دارد:
عده ای بیمار هستند و فقط شفا می خواهند…
عده ای فقط برای پنج نان و دو ماهی خویش برکت می خواهند…
عده ای فقط رحمت و بخشیده شدن می خواهند…
اما کمتر کسی متابعت کردن او را می خواهد!
بهرحال بر حسب رحمت عظیمش قطعا چیزهایی بدست خواهند آورد اما “حیات جاودان” را چطور؟!
 این یکی فقط با زیستن در اثر قدم هایش بدست می آید!
آنها که شفا می خواستند، گرفتند و رفتند، اما باز هم بیماری های دیگری وجود خواهد داشت!
آنها که خوراک می خواستند، سیر شدند و رفتند، اما باز هم گرسنگی وجود خواهد داشت!
آنها که برکت می خواستند، یافتند و رفتند، اما باز هم به برکت نیاز خواهند داشت!
آنها که بخشش می خواستند، بخشیده شدند و رفتند، اما باز هم گناه وجود خواهد داشت!
اما اینها که دنبال حیات جاودان هستند، نمی روند چون جایی برای رفتن ندارند!
برکت بدهد یا نه، شفا بدهد یا نه، فرقی نمی کند، اینها به دنبال چیزی بس گرانبهاتر هستند!
آنها، می آیند که بروند و اینها، می آیند که بمانند…
آنها از آن توده بزرگ هستند که مسیح می گوید:
“آمین آمین به شما می گویم که مرا می طلبید نه به سبب معجزاتی که دیدید، بلکه به سبب آن نان که خوردید و سیر شدید.”
اما اینها از این گله کوچک هستند که می گویند:
“خداوندا نزد که برویم؟
کلمات حیات جاودان نزد توست!”
ما از آنها هستیم یا از اینها؟!
ایتان